چه دردیست در میان جمع بودن

چه دردیست در میان جمع بودن

چه دردیست در میان جمع بودن

ولی در گوشه ای تنها نشستن

***

برای دیگران چون کوه بودن

ولی در چشم خود آرام شکستن

***

برای هر لبی شعری سرودن

ولی لبهای خود همواره بستن

***

به رسم دوستی دستی فشردن

ولی با هر سخن قلبی شکستن

***

به نزد عاشقان چون سنگ خاموش

ولی در بطن خود غوغا نشستن

***

به غربت دوستان بر خاک سپردند

ولی بر دل امید به خانه بستند

***

به من هر دم نوای دل زدن بانگ

چه خوش باشد ازین غمخانه رستن